دو داستان بلند اشراق در پاریس و پیک آخرین آثار جک کرواک، بنیان گذار نسل بیت، به شمار می روند. نسل بیت از مهم ترین جریان های ادبی منتسب به هنرمندان پست مدرن آمریکایی پس از جنگ جهانی دوم به شمار می رفت، هنرمندانی که متأثر از موسیقی جَز و ذن بودیسم، تمام شور و اندوه خود را با داستان‎خوانی در کافه های زیرزمینی و تجربه ی مواد و درنهایت پشت پا زدن به ارزش های حاکم بر جامعه، پیوند زده بود.اشراق در پاریس ماجرای سفر شبه اسطوره  ایِ نویسنده ای  الکلی و مبتلا به پارانویا است؛ به نوعی شرح آخرین سفر خود کرواک به پاریس در واپسین سال های عمر کوتاهش، در جست وجوی گذشته ای نامعلوم، درگیر تصور مکاشفه ای آنی، اشراق، یا همان سَتوری، مکاشفه ای که به خیال او باید فقط در یک تاکسی رخ داده باشد. پیک داستان یک نوجوان سیاه پوست است، انگار خود کرواک این بار در سفری جاده ای روایتگر عصر جدیدی شده که با برنامه های تلویزیونی و کافه های لب جاده ای و جوکباکس ها گره خورده است. این دو داستان از کامل ترین و موجزترین آثار کرواک در نمایش شکلی از بداهه‎نویسیِ متأثر از دوران طلایی جَزِ ـ میانه ی قرن بیستم ـ محسوب می شوند. این شیوه در عین روبه رو کردن خواننده با زبانی محاوره  گون، از تأکید بر خلق لحظاتی هایکووار نیز ابا ندارد.از متن کتاب:بعدازظهر آن روز، در کلیسای قدیمی سن ژرمن، چشمم به چندتا زن پاریسی افتاد که موقع دعا زیر آن دیوار باران زده و خون گرفته، در اصل زار می زدند. با خودم گفتم: «این هم از این، زنان پاریسی» و یاد شکوه پاریسی افتادم که می تواند برای احمق های انقلابش زار بزند…