:
آنچه بر دوش می­کشیدند ضیافتی از داستان­های کوتاه را ترتیب داده است.هر داستان،کلاسیک
یا مدرن،طعم و بوی خاص خود را دارد و مخاطب را در فضایی میان گذشته و حال شناور
می­سازد.دست­چینی از آثار کوتاه و اندیشه­ساز نویسندگان انگلیسی زبان،چه آن­ها که از نژاد
آنگلوساکسون بودند و در انگلستان یا ایرلند به دنیا آمدند و چه آن­ها که در قاره­ی نو پا به
عرصه­ی وجود گذاشتند  پیش روی شیفتگان داستان  قرار گرفته است.شخصیت­هایی متفاوت
خلق می­شوندو برخی­شان خواننده را در جهانی از چالش­هاانگیزه ها،کنش­ها و تاملات درونی و
فلسفی خویش درگیر می­سازند.هر شخصیت،از کودک آرمان خواه فاتح اسپانیایی و پدربزرگش
گرفته تا ستوانی دل باخته به نام جیمی کراس در آنچه بر دوش می­کشیدند که دل در گرو عشق
مارتا دارد،جلوه­ای آشنا از طبیعت بشر و ایده­آل­هایش را باز می­آفریند و این گونه احساس همذات
پنداری مخاطب را برمی­انگیزد.اما علیر­غم تفاوت­هایی بی­شمار که در جهان­بینی شخصیت­ها
و نحوه­ی نگرش آن­ها به آدم­های پیرامون­شان به چشم می­خورد،تمام­شان ازوجهی مشترک
برخوردارند و آن،بار تحمل­ناپذیر تنها بودن است که هر یک به شکلی بر دوش می­کشند.
سرخوردگی،یاس و زندگی تهی از معنا تنها میراثی است که از این هستی پر رمز و راز به ارث
می­برند.درون مایه­ای که از فضای تیره­ی حاکم بر داستن­ها و نگاهی بدبینانه که در لایه­های
زیرین­شان خانه کرده به خواننده پیشکش می­شود و تلنگری می­زند بر خیال خام ساده­اندیشانی
که به شدن باور دارند زندگی پدیده­ای شیرین و خوشایند است.روزگاری ژان پل سارتر دوست
داشتنی گفت :«انسان محکوم به آزادی است.» حال شاید پس از اتمام داستان­ها بتوان تعبیر
دیگری داشت و این گونه اندیشید :«انسان محکوم به تنها ماندن است.»