اوخر یک شب زمستانی، پدر و کودکی به شباویزنگری رفتند. درختان آرام و خاموش ایستاده بودند، همون مجسمه های غول پیکر و همه چیز، مثل رویایی، ساکت و آرام بود. پدر صدا زد هوو، هوو، هوو. آن ها در پی دیدن آن دیدن آن پرنده ی اسرار آمیز شب بیدار بودند، اما جوابی در میان نبود. دو همسفری، بی کلام به راه خود ادامه دادند، زیرا می دانستند قتی به دیدن شباویز می روی نیاز به کلمات نداری. نیاز به هیچ چیزی جز امید نداری. در پی شباویز برنده ی مدال پر افتخار کالدکت در تصویرگری شده است و همچون اثری کلاسیک شمرده می شود.