حضور ما اینجا و باهم، به احترام شعر است، شعر که آبروی ماست و اعتبار این خاک. خاکی که هرکجاش باز و بگشایی شمالت شعر است. جنوبت شعر، همچون خاور و باختر آن.
شعر که بی اعتنا به نام می آید و گاه حتی از نهایت گمنامی و تنها به لطف تابناکش، چون بسیاری زمزمه، زمزمه هایی برگرفته از خطی، خطی به دلتنگی، کج و بر دیوار، دیوار زمان، که هم پاسدار است و هم به انتظار؛ انتظار آن یکی که بیاید- حتی خلاف رفتار ما بیاید و دریابد و بر باید از سینه اش تا تحویل دوباره اش به دیگری و تحول او از این یا این از آن و باز...