این قصه، بزنگاهی است که آزمونِ عشق تلقى مى‏ شود. یکى از دو نفر بر سرِ یک اتفاقِ به ظاهر ساده، که بارها و بارها در مورد دیگران خوانده‏ ایم و هیچ گاه خود را در آن موقعیت قرار نداده‏ ایم، در آزمونِ بى‏ رحمِ زندگى قرار مى‏ گیرد. حال مى‏ باید انتخاب کند: یا ایمان به نفر دیگر، یا توسل به ساده‏ ترین راه و فراموشى هر آنچه بوده است... همان‏گونه که دیگران مى‏ پسندند. هنرِ قصه‏ گوى ما، قرار دادنِ مخاطبِ خود در موقعیت‏هاست؛ موقعیت‏هایى ویژه اما امکانپذیر: فکر کردن به آنچه ممکن است براى هر شخصى رخ دهد و عکس‏ العملى که هر کس مى‏ تواند داشته باشد. این یعنى نگاه به گوشه‏ هایى از جامعه که گاهى مى‏ خواهیم نادیده‏ اش بگیریم ولى انگار نمى‏ شود. مگر مى‏ توان که آن بزنگاه‏ هاى زندگى را نادیده گرفت. لااقل براى آن که اهل انصاف است امکانپذیر نیست...