انقلاب مشروطه سرآغاز جنبش زن ایرانی برای دستیابی به حقوق خویش است. تا آن هنگام، زنان تجددخواه که ناچیز و کم شمار بودند، در محافل و مجالس خود به گفتگو و بررسی دربارة شرایط زندگی و موقعیت فردی و اجتماعی زن ایرانی در سنجش با زن اروپایی می پرداختند و به اقدامات لازم برای دگرگون کردن این وضع می اندیشیدند اما انقلاب مشروطه و آزادی های سیاسی و اجتماعی برخاسته از آن سبب شد تا این گروه از زنان بتوانند از یکسو خواست ها و هدف های خود را به پهنة جامعه بکشانند و برای دستیابی به آن بکوشند و از سوی دیگر در پیوند با جنبش عمومی تلاش کنند تا سرچشمة نابسامانی های جامعة ایران و راه برون رفت از آن را بیابند.اما به رغم شکل گیری روند آگاهی نسبی در زنان – در دورة مشروطه -، زنان امکان طرح خواسته ها و مطالبات خویش را تا دهة 1320 نیافتند. تنها هنگامی که در پی پایان حکومت پهلوی اول، فضای باز آزادی و دموکراسی نسبی برای جامعة ایرانی فراهم آمد، زنان نیز امکان طرح خواسته هایشان را پیدا کردند و توانستند خود را در قالب تشکل های ویژة زنان سازماندهی کنند…کتاب حاضر به بررسی وضعیت حقوق شهروندی زنان در ایران بین انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی می پردازد.