«اینکه روزهای متوالی، ادیب را در راه رفتن سخت گیرانه اش دنبال کنند، کاری است دشوار. او نه به جاده ها اعتنا می کند، نه به موانع. از میان بیشه ها، جنگل ها و مزارع می گذرد. بیهوده، از تپه ها و صخره ها به سختی بالا می رود، با خطر کردن بسیار در مسیل ها شیرجه می زند، از شیب تندشان بالا می رود، از جویبارها، نهرهای خروشان، رودخانه ها، با گیردادن خود به هرجایی که شد، می گذرد. خارها و شاخه ها او را مجروح کرده اند، تنش پوشیده از زخم هایی است که نتیجه سقوط هایش هستند... .
کجا می خواهد برود؟ نمی داند. گاه می گوید هرکجا، گاه می گوید هیچ کجا، اما راه می رود، تمام روز را راه می رود و همیشه صاف صاف.»