ناهید طباطبایی در «سور شبانه» به روال کتابهای دیگرش از آدمهای اطراف ما می نویسد. آدمهایی که تقریبا همه آنها را دیده ایم  و می شناسیم. داستانها ساده و روان پیش می روند و خواننده ناگهان خود را در میان ماجراهایی می بیند که همه عناصر آن برایش آشناست. نگاه طباطبایی به شخصیت ها و موضوعات داستان هایش نگاهی فرادست است. در هرچیز و هرجا نکته یی می بیند و بی آنکه قضاوت کند یا به سخره بگیرد آن را روایت می کند. طنز در داستان های طباطبایی جای خاصی دارد. هدف طنز در این داستان ها فقط سرخوش کردن خواننده نیست بلکه با آن داستان را پیش می برد.
در داستان «سور شبانه» راوی داوطلب می شود که شب را در بیمارستان نزد دوستش داوود بماند. بیمار را عمل کرد ه اند و حالش خوب نیست. راوی که از مرگ می ترسد در کنار داوود و سایر بیماران در سور شبانه به نوای تار پیرمردی بیمار گوش می دهد. «همین طور که می زد جان می گرفت و جوان می شد. کم کم پشتش صاف شد. دست هاش صاف وصوف و گردنش شق ورق. چشم هاش برق می زد. صدای سازش توی اتاق می پیچید، از در بیرون می رفت و توی راهرو موج می زد.» در این داستان مرز بین توهم و خیال و واقعیت به هم می ریزد. کاریکاتوری  بودن آدم ها در فضای سرد و خشن و خوف آور بیمارستان به وهمی بودن داستان دامن می زند. داستان می تواند روایت یک خواب باشد یا یک کابوس که برای راوی پشت سر گذاشتن گذشته و آشتی با مرگ را به همراه دارد.