پی بردن به حقیقت وحی و دریافتن تمامی زوایای آن، برای غیر پیامبران ممکن نیست زیرا، هر پدیده‏ای که انسان نتواند آن را تجربه نماید، قابل فهم دقیق نیست، به طور مثال شخصی که فاقد حس بینایی است، هر مقدار که در مورد خصوصیات این حس و خواص و آثار آن توضیح دهید، باز نابینا نمی‏تواند به حقیقت آن راه یابد مگر این که نابینایی او از بین برود. درمورد وحی نیز چنین است. حقیقت وحی برای پیامبران آشکار است و در قرآن و سنت به کیفیت آن اشارت رفته است. تنها راه بشر برای پی بردن به حقیقت آن، رجوع به کتاب و سنت است. البته در باب وحی، دانشمندان اسلامی (فلاسفه، متکلمین و...) نظریات گوناگونی داده‏اند. نویسنده بر این باور است که مفسران نص گرا بر محور بودن ظاهر نصوص دینی، در فهم مراد خدا از آیات تأکید دارند و برای عقل حداکثر نقشی ابزاری قائل اند. اهل حدیث با تأکید بر نص گرایی افراطی، جایگاهی برای مدرکات عقلی در فهم آیات قائل نیستند. اشاعره عملاً نصوص دینی را مقدم می دارند و اخباری ها در نفی اعتبار و کارایی عقل دیدگاهی مشابه اهل حدیث دارند. اصحاب مکتب تفکیک نیز تنها عقل فطری را، طبق اصطلاح خاص خود، در تفسیر معتبر می دانند و عقل برهانی را معتبر نمی شمارند. نص گرایان چهار دسته دلیل برای اثبات مدعای خود اقامه کرده اند که هیچیک از آنها نافی اعتبار عقل در تفسیر قرآن نیست. و ادعای آنان را ثابت نمی کند.