کتاب، نوشته عمیقاً عالمانه از زبان یک فیلسوف تراز اول ایتالیایی است. واتیمو در فصل آخر با ظرافت گردش ها در تفسیر آثار نیچه رو مطرح می کنه و موقعیت خودش رو در این منظومه مشخص میکنه. کتاب در حقیقت تلاشی برای توضیح یکایک اصطلاحات فلسفی نیچه از خلال مراجعه مکرر به نوشته های خود اوست و حتی المقدور قصد داشته از ظاهر متناقض نوشته ها فراتر بره و اون رو در کلیت دوره های فکری نیچه منحل بسازه. توجه به دوره آخر نوشته نیچه هم که به گفته نویسنده، با اشارت های هایدگر ممکن شده عمیقا روشنگر و اثرگذاره. 
اگر یه مقداری جسارت می داشتم شاید میگفتم این کتاب به مراتب از نوشته های یاسپرس (که گویا منابع درجه اول نیچه شناسی در ایران هستند) درباره نیچه قوی تره؛ البته ارجاع مکرر واتیمو به تفسیرهای لوویت هم نشون از قوت شرح او هم هست.

به نظرم خانم احمدیان حقیقتا از ترجمه این کتاب کامیاب بیرون اومده.