دونالد کیریهارا به‌جای کلی‌گویی و ستایش انتزاعی از کنجی میزوگوچی به دورانی از سینمای این کارگردان ژاپنی می‌پردازد که کمتر به آن توجه شده است. دهۀ سی میلادی در سینمای میزوگوچی دورانی است که هنوز توجه فستیوال‌های غربی به او جلب نشده و کارگردان مشغول واکاوی سینما به‌عنوان عنصری غربی است تا شیوۀ مواجهه‌اش را با این عنصر بسنجد، یعنی یکسره در فرم سینماییِ همکاران غربی‌اش ادغام شود و یا با گسستی تام‌وتمام، فرمی نو برای خود «ابداع» کند. او با خُلقِ مخالف‌خوانی که داشت، نه انتخاب اول را برگزید و نه دوم را. در عوضِ تخریب ارزش‌های تثبیت‌شدۀ سینمایی، استادانه به فهم و بازشناسی آن‌ ارزش‌ها پرداخت تا بتواند آن ارزش‌ها را به واسطۀ سنت‌های ژاپنی، در سینمای خود درونی کند.