مولف در این کتاب، نخست نقش نظام سیاسی را در روند توسعه ایران طی فاصله سال های 1342تا 1357بررسی می کند، سپس ارتباط این دو را با متغیرهایی همچون : مشخصه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در چارچوب رهیافت کارکرد گرایی ساختی  نشان می دهد .کتاب متشکل از دو بخش است :بخش اول با عنوان((چارچوب های نظری  بحث)) شامل این مباحث است :نظام سیاسی و اجزاء آن، تحلیلی درباره نظام سیاسی،  کلیاتی پیرامون توسعه و نظام سیاسی و روند توسعه .در بخش دوم که((محتوای تاریخی  و عناصر تحلیل)) عنوان گرفته مطالبی از این قبیل به چشم می خورد :تحلیل وضعیت  نظام سیاسی در دوره مذکور، پیش زمینه تاریخی بحث، بررسی برنامه های توسعه در  دوره مذکور، بعد اقتصادی توسعه و عملکرد نظام سیاسی، و عملکرد نظام سیاسی در  ابعاد رفاهی و اجرایی در روند توسعه .در بخش نتیجه گیری، مولف اذعان می کند : ((شاید بتوان مهم ترین علت عدم توفیق نظام سیاسی محمدرضا شاه پهلوی را در  دست یابی توسعه اقتصادی، ناکارآ بودن و غیر کارکردی عمل کردن اجزای مختلف  نظام به حساب آورد)) .