این کتاب شفقت نامه یک متفکر مصلح و خیر خواه برای سرمایه داری است،مثل نسخه یک پزشک،تفاوت مارکس و پیکتی در این بود که مارکس بیماری را تشخیص داد و درمان آن را در تسریع مرگ بیمار دانست واگر هم خود برای قتل بیمار اقدامی نکرد.سرانجام کار بیمار را مرگ او دانست و از این مرگ استقبال کرد و راهی برای علاج آن نشان نداد.گفت این بیماری آن اندازه ذاتی ودر حال پیشروی است که این بیمار،بهبود نایافتنی است،پس بهتر است اورا بمشیم یاصبر کنیم تا از شدت بیماری بمیرد.اما پیکتی مثل یک پزشک متعهد می گوید این سیستم بیمار است و بیماری اش جدی است ولی البته قابل درمان است و نسخه آن را هم می دهد.ومی دانیم که وظیفه پزشک آن است که بر همان پنج درصد احتمال بهبودی بیمارش متمرکز شود نه بر95درصد احتمال مرگ او.که اگر پزشک بخواهد بر95در صد احتمال مرگ بیمارش متمرکز شود،دیگر درمانی را پیشنهاد نخواهد کرد.پزشک باید ا شناخت دقیق بیماری و پیشرفتگی آن،تمام تلاش خود را بر همان5 درصد احتمال بهبود متمرکز کند.در غیر این صورت هیچ پزشکی در پی درمان بیماران صعب العلاج نخواهد  رفت.پیکتی پزشکی است که بر احتمال بهبود متمرکز شده بود و دقیقا تفاوت مصلحان با انقلابیان در همین است که مصلحان بر احتمال بهبود متمرکز می شوند و انقلابیان بر احتمال مرگ.