درس های چهارگانه ای که این کتاب از آن ها سامان یافته، در ژانویه ی 1984م. در کلژ دوفرانس توسط ادونیس ایراد شده است و هر سخنرانی حول محوری مشخص می چرخد. با آنکه هدف ادونیس کالبد شکافی شعر عربی بوده ولی ناگریز به دیگر حوزه ها نیز سرک کشیده است. آنچه می توان گفت این است که وی در این کتاب سخنانی را مطرح می کند که مربوط فرهنگ قدیم عربی است در عین حال می توان ادعا کرد که برخی از سخنان وی درباره ی فرهنگ ایرانی نیز مصداق دارد..ادونیس، نمونه ی یک روشنفکر در جهان عرب و اسلام است که در پی معما و ارزش اند و به هنگام نیاز، به زبان دیگری سخن می گویند. وی در تفکرات و آثار خاص خود، رو به آینده دارد به گونه ای که ما را تشویق می کند تا بیندیشیم که تبادل با گذشته، به صورت تدریجی این امکان را برای مان فراهم می آورد تا از ناسازگاری و اختلاف بپرهیزیم. در این کتاب همچنین خواننده به تصویری شفاف از اندیشه ها و حوادثی برخورد می کند که درباره شان کم تر می دانسته است.