جوجوی سیزده ساله در تلاش برای درک معنای مرد شدن به افرادی چون پدربزرگ سیاه پوستش، که رئیس خانواده است، پدربزرگ سفیدپوستش، که به حضورش توجهی ندارد، پدر غایبش، مایکل ، و دایی مرده اش ، گیون، می نگرد. مادرش، لئونی، که حضوری غیر متعارف در زندگی او و خواهر کوچکش دارد، تلاش می کند برای آن ها مادر خوبی باشد، اما اعتیاد به مواد مخدر باعث می شود نیازهای خود را به فرزندانش ترجیح دهد. در عین حال روح برادر مرده اش، گیون، هم او را آزار و هم تسکین می دهد. وقتی مایکل از زندان آزاد می شود لئونی بچه ها و دوستش را سواره به قلب می سی سی پی و پارچمن می برد و...((می خواستم ازا و بپرسم چی  می بینی؟ اما نپرسیدم. دهانم را بستم و منتظر ماندم تا حرف بزند. اگر از او می پرسیدم موقع نگاه کردن به من واقعا چه می بیند، ممکن بود شنیدن جوابش وحشت زده ام کند. جوانمرگی؟ برای همیشه محروم ماندن از عشق؟ یا در صورت زنده ماندن، با کمری خم شده از کار و زندگی سخت؟پیر شدن با دهان کج وکوله از چشیدن طعم آنچه در جشنواره زندگی نصیبم شده: سبزی خردل و خرمالوی نپخته، تند و تیز شده با طعم امیدواهی و خسران؟))