نقّالی فقط شاهنامه خوانی نیست، بلکه نقّالی، روایت و نقل رویداد یا داستانی چه بزمی، چه رزمی، چه مذهبی، چه اخلاقی و چه اجتماعی است که غرض از اجرای آن دادن پند و اندرز و رساندن پیامی متعالی است از فرد نقّال به جمع حضّار. عمر این نمایش به درازی عمر بشر است. از هنگامی که بشر، شیوة زندگی اجتماعی را شناخت و آن را تجزبه کرده و آغاز نمود و عواطف و احساسات در وجودش بروز و ظهور یافت، خواسته یا ناخواسته به کشف نقل و نقالی نایل آمد، چرا که نقل حوادث و اتفاقات رخ داده در وقت شکار، یا مواقع بروز خطری ونقل ان و چگونه رهیدن از این خطرات با پیروزی بر آن ها، برای دیگران خود حاصل این کشف بود؛ کشفی که توانست کم کم وسیله ای گردد برای پیوند عاطفی و ایجاد همدردی بیشتر بین فرد گوینده و جمع شنونده از یک سو و ترغیب دیگران به آن چه که می اندیشیدند باید باشند، اما نیستند. جلد چهارم از مجموعه نمایش های ایران به گردآوری مطالبی متنوّع دربارة چگونگی پیدایش نقّالی و روند آن در ادوار مختلف اختصاص دارد.