در آستانه­ی هزاره­ی جدیدی قرار گرفته­ایم؛ هزاره­ای که در آن، دانایی
مهم­ترین چیزی است که انسان و اجتماع می­تواند در اختیار
داشته باشد. دانایی ذخیره­ای دارای اهمیتی فزاینده برای شکل­دهی
و فائق آمدن بر تحولات جهانی می­شود که در آن به سر می­بریم.
جهان فردا، چنان بین المللی خواهد شد که عبارت « ما در دهکده­ی
جهانی زندگی می­کنیم » به واقعیتی مبدل می­شود که هر روز با
آن زندگی می­کنیم. این سخن نه تنها درباره­ی حوزه­ی دانش، بلکه در
خصوص حوزه­های فراوان دیگر زندگی نیز معتبر خواهد بود. ما
نه تنها باید بر تحولات شتابان فناوری هزاره­ی بعد فائق آییم، بلکه
باید به آنها شکل نیز بدهیم. از این­رو، فرصت­های آینده­ی ما به نحوی
فزاینده تابع کیفیت نظام آموزشی، علمی و پژوهشی ماست.
در عین حال، همین امکان­های دانش­ها، موفقیت اقتصاد و پیشرفت
فناوری است که به طور خاص، باعث پدید آمدن معضلات اجتماعی
و اخلاقی، سیاسی و اقتصادی می­شود. در اینجا به ویژه­ نقش علوم
انسانی غیر قابل چشم­پوشی است. ما در این علوم از یک­سو،
به وضوح نتایج علوم طبیعی نیاز داریم و از سوی دیگر، به همان
اندازه به شناخت تنوع تحولات فردی و اجتماعی. ما نیازمند تبیین
علوم طبیعی هستیم، اما به جهت گیری علوم انسانی و نیز تفسیر
فلسفی هم نیازمندیم.