نگارنده در کتاب حاضر، به بیان همسویی بخش مهمی از اندیشه های حافظ با تفکرات حکیم و عارف بزرگ ایرانی، شیخ اشراق (سهروردی) پرداخته است. در این بررسی، حافظ به عنوان شاعری جزئی نگر مطرح شده است که نگرش شهودی از نظام هستی دارد، یعنی هر آنچه را که ظاهربینان خطا می بینند، صواب دیده و هر چیزی را به جای خود نیکو می داند. در نظام فلسفی حافظ چیزی با نام «خلود» وجود ندارد؛ چرا که او عقیده به «دیالکتیک هستی» دارد و انسان را موجودی «میرا» می شناسد. از اینجاست که خط فکری حافظ از عرفا جدا می شود. عرفا انسان را «عبد» می دانند و حافظ «آزاده». در کل آنچه از اشعار حافظ استنباط می شود این است که حافظ به فلسفة باستان معتقد بوده است.