این کتاب حاوی تمامی اشعار مثنوی مولوی است که به نحوی در آن ها از "واژه" عشق "استفاده شده است. این اشعار دسته بندی شده و در موضوع های مختلف قرار گرفته و پیام هر یک بازگو شده است. برخی موضوعات عبارت اند از: "عشق و بندگی"، "عشق و توبه"، "عشق و عقل"، "عشق به آینه"، "آتش عشق" و "عشق، عاشق را کور و کر می کند". برای نمونه در "آتش عشق" می خوانیم: "هست عشقش آتشی اشکال سوز/ هر خیالی را بروبد نور روز. عشق عاشق آتشی است که توهمات گوناگون و غیر واقعی را می سوزاند و شکل و صورت های ساختگی را از بین می برد. همان گونه که چون نور روز تابیدن بگیرد، توهمات انسان را که در تاریکی بر او عارض می شود، از بین می برد".