خنیاگری و موسیقی پدیده ای است جهان شمول و همانند زبان و دین همواره عنصری جداناپذیر از زندگی انسان به شمار می آید. خنیاگری و موسیقی در ایران نیز همواره بخشی از فرهنگ این سرزمین کهنسال را تشکیل داده و فراز و نشیب هایی را تجربه کرده است. چنان که در ایران باستان به ویژه در زمان ساسانیان جایگاه والایی را به خود اختصاص داده و در دورۀ  اسلامی تا زمان صفویه نیز مورد توجه بوده است. اما از زمان صفویه به علت تعصبات مذهبی و دلایل دیگر دچار مشکلات فراوانی شد، با این حال هم چنان به عنوان رکنی از فرهنگ این دیار به حیات خود ادامه داده است. خنیاگری و موسیقی از زمان قاجار، و پس از آن به علت نفوذ تمدن غرب، دچار تحولات گردید که چنین وضعی هنوز ادامه دارد. این تحولات از یک سو تنوع در موسیقی و ابزارهای موسیقی را در پی داشت و از دیگر سو مایۀ  گسترش خنیاگری و موسیقی در جامعه گردید. هم چنین این تحولات، تاثیر مثبتی بر موقعیت خنیاگران و خنیاگری بخشید، به طوری که نگرش سنتی که چنین فعالیت هایی را ناپسند می شمرد به تدریج تغییر کرده است. چنان که اکنون خنیاگری و موسیقی برخلاف گذشته جایگاه تازه ای در جامعه یافته و نواحی موسیقی در همه جا به گوش می رسد. پژوهش حاضر خلاصه ای است از وضعیت خنیاگری و موسیقی در ایران از زمان باستان تا انقلاب اسلامی.