در ابتدای این مجموعه نوشته ای از ((م.آزاد)) با انگیزه نقد و بررسی اشعار ((شکوه سپه زاد)) به چاپ رسیده است .وی خاطر نشان می کند :((سپه زاد در غزل و  مثنوی مجموعه واژگانی را به کار می گیرد که رنگ و طنین عاطفی دارند .شاعر در  کاربرد این واژه ها، رابطه ای جدید ایجاد کند .منطق شاعر در بازآفرینی کلام،  خلق تصویرهای ذهنی است...اگر رباعی ها و غرل های خانم سپه زاد، وصف حال یا بیان  موضوع اجتماعی است، مثنوی ها تاملاتی است در هستی و عشق و کمال انسانی)) . بعد از این بررسی، برخی اشعار خانم ((شکوه سپه زاد)) در سه قالب رباعی، غزل و  مثنوی عرضه می شود که اینک نمونه ای از رباعی های او درج می گردد :پاییزم و زرد،  نوبهارانم کن/ فریاد کویر و چشمه سارانم کن/ این قطره ناچیز به دریازده را/  چون ابر به بربگیر و بارانم کن .