«مقامات شش‌گانه‌ی حسرت‌های شمال» را از نظر راحتی روایت و صراحت نویسنده در بیان تجربه‌های شخصی، می‌توان در گروه «ادبیات اعتراف» به حساب آورد. محمدی این بار بدون خودسانسوری، ما را به سال‌هایی می‌برد که زندگی همه‌مان، ساده‌تر و صمیمانه‌تر از حالا بود. او از دردهای مشترکی حرف می‌زند که خیلی از ما هم تجربه کرده‌ایم یا دست‌کم درباره‌شان شنیده‌ایم و به این شکل، تصویری فراگیر و نمونه‌ای به وجود می‌آورد که ماهیت انسانی‌اش برای هر کسی در هر سن و سالی که هست، عمیقا قابل درک است.‌‌‌‌‌‌‌