با نگاهی گذرا به داستان های پاوزه میتوان به شیوهی بدیع داستانسرایاش پیبرد. نگاه او چون دوربین فیلمبرداری حرکت می کند. شیوهای مدرن و سدهی بیستمی که از بهترین شیوههای سنت ادبیات جهان پیروی می کند. او ستایندهی رنگها، رایحهها و سعم های اقلیمی ست، اما با قلمی که خطاب به جهان را به عنوان هدفی پیشتاز، اساس و بنیانهای شکلهای تازهی تجربی داستان نویسی خود قرار میدهد.