الحسین بن محمد بن الفضل بن محمد مشهور به "راغب"، ادیب و شاعر سده ی چهارم هجری است که گویا مدتی در اصفهان و بغداد زیسته است. این کتاب پژوهشی است در خصوص زندگی و آثار وی. عصری که راغب در آن زندگی می کرد به دلیل تشویق و حمایت امرا و حکام (آل بویه و سامانیان) از دانشمندان، یکی از اعصار تکامل و ترقی علوم و فنون در ایران است. نویسنده با بررسی آرای کلامی و فقهی راغب، او را مخالف سرسخت معتزله معرفی می کند و گاه عقاید وی را مخالف با اصول اسلام می داند. کتاب حاضر شامل دو باب کلی به زبان عربی و ترجمه ی فارسی است. در باب اول شرح حال راغب بازگو و به جنبه های مختلف شخصیت اخلاقی و اجتماعی او اشاره می شود و در باب دوم شخصیت علمی وی بررسی می گردد. در این باب اشعار منسوب به راغب ذکر و تالیفات فارسی و عربی وی معرفی و تحلیل شده است. نویسنده با مقایسه ی سبک نگارش راغب با دو ادیب بزرگ سده ی دوم و سوم هجری، یعنی ابن مقفع و جاحظ نتیجه می گیرد که راغب در پاره ای از روش های نگارش از این دو ادیب پیروی نموده و در نتیجه مکتبی آمیخته از مکتب آن دو را به وجود آورده است. وی در طبقه بندی آثار علمی راغب آن ها را به سه دسته ی ادبی، دینی و حکمی تقسیم می کند.