«حالا امروز بعد از سی سال، "?گزارش به نازادگان" زنده است هنوز. اشتباه نکرده بودم در بابِ قبول و زایش چنین عنوانی: برای نازادگانی سروده بودم که امروز و هنوز مخاطبِ شعر من اند. چکام? تلخ عاشقانه ای است که با امید بسته می شود به انتها. باشد که هست، هول نباشد، هراس نباشد، تنها عشق، آدمی، آزادی، امید، و باز هم امید...! نثارِ شما و برای شما مردمِ شریفِ همین روزگار!» ... چرا به یاد نمی آورم؟! از کوچه باغِ نرگس و ستاره نامی نیست، از اشاره و تبسم و دختر، از خوابِ یک بوتهء اسپند در انتهای پاییز، از همان دریا که آسمانِ آسیمه را می دانست از همان دریا که بوی مسافر و حادثه می داد از دانستن ِ راه ِ مشترکِ بهار و بابونه، و از هر چه با من بود، و از هر چه از تو سخن می گفت، هیچ... دیگر نامی نمانده است.