«چطور باید فیلم­نامه­ی پر فروش نوشت؟» این سوال به ظاهر ساده، زیربنای اصلی وهدف نهایی «الگوی گسترش ایده­ی داستانی» است، بله «نوشتن فیلم­نامه­پرفروش» شاید در نگاه اول کلمه­ی «پرفروش» کمی بازاری و سودجویانه به نظر برسد ولی اگر به دور از پیش داوری­ها دقیق­تر به تحلیل این قضیه بپردازیم، به نتایج واقعی­تر و منطقی­تری خواهیم رسید. تمام سو تفاهمات و موضوع­گیری­های بی­دلیل در برابر این مساله، ریشه در دیدگاه منسوخی دارد که فقط استفاده از مولفه­های مبتذل و کلیشه ای و یا امکانات وسیع و نامحدود استودیوهای فیلم­سازی را دلیل جذابیت یک فیلم به شمار می­آورد و در نتیجه هر فیلم پر فروشی را عوام پسند و بی­ارزش قلمداد می­کند. این دیدگاه کسانی است که از دور دستی به آتش دارند و یا چون توانایی تولید فیلمی با ارزش­های فرهنگی و هنری و در عین حال پر مخاطب را ندارند به این طریق خود را توجیه می­کنند و یا از تازه­واردان سرد و گرم نچشیده­ای هستند که فکر می­کنند فیلم خوب و ارزشمند را فقط اندک مخاطبان خاص باید ببینند و جذب انبوه تماشاگر و مخاطب اهمیتی ندارد در حالی که دست­اندرکاران و تولیدکنندگان حرفه­ای سینما در این مورد نظر کاملا متفاوتی دارند و ضرورت جذب تماشاگر را عمیقا باور دارند.