صورت تو بار دیگر از آوارگی با من سخن می گوید. بوی شاخه های باران خورده زا با خود به همراه می آورد،بارانی مطبوع به رغم ملال و آزردگی اش.صورت تو،اضطراب در سبز فام چشمان تو،میل و عطش پشت سیمای عبوس تو این نفرت دوست داشتنی تا کی با من خواهد بود؟ چه زمانی دیگر در تاریکی اتاقم پدیدار نخواهی شد،آن دم که چراغ را خاموش می کنم تا بخوابم؟ چون تازه آن موقع است که خنده مرموز تو،خنده ای که بوی سیگارت را می دهد،سراغ من می آیدو آن لحظه آرزو می کنم در عطر آن محو شوم،همچون ابری فرو بپاشم از هم تا باعث حسرت کسی نباشد...