در نمایشنامه‌های چخوف زندگی واقعی که در همدردی و تساهل و کار مفید و شخصیت جدی جلوه‌گر است در مقابل زندگی توخالی‌ای که با خشونت و خودفریبی و ملال و ابتذال همراه است قرار می‌گیرد. قهرمان‌های آثار چخوف زندگی خود را یا با پنهان کردن حقیقت دردناک در پشت خیال‌پردازی‌ها و توجیه‌های گوناگون و یا با غرقه کردن خود در کارهای پوچ و مبتذل روزانه بر باد می‌دهند. طنز چخوف آن‌قدر قوی و ظریف است که نمایشنامه‌های او، به‌خصوص اگر بد اجرا شوند، اغلب به‌صورت تراژدی‌های پرسوزوگداز درمی‌آیند. ولی در واقع در تمام این نمایشنامه‌ها میان تراژدی و کمدی و قبض و بسط توازنی بس ظریف وجود دارد و چخوف با به‌کارگیری شیوه‌هایی که خود تکاملشان بخشید، یعنی از طریق عمل غیرمستقیم، گفتگوی درونی، کاهش ملودرام با طنزگویی و مخالف‌خوانی، حالت و فضا، پایان‌های بی‌اوج و تغییرات جزئی در تیپ‌های معمول نمایشی به این مهم دست یافت.