پیدا عقلانیتی است که از طریق آن، گفتمان ها اعلام می دارند که تنها سخن و تنها شیوه ی بیان هستند. تجربیات می گویند که تنها راه تعبیر از جوهر تجربه و تنها راه بیان تأمل انسان و تنها شیوه ی توصیف صفات واقعی و ازلی هستند. به بیان دیگر، پیدا عرصه ای است که تاریخ بیان و گفتمان در آن در حالت ایستایی و شیوه ی کنونی متوقف خواهد شد و از آن عبور نخواهد کرد.پیدا در واقع جلاد متن است. چراکه اگر متن پروژه ی چندین گفتمان باشد، دربرگیرنده ی چندین معنا باشد، یا همانگونه که ساختارگرایان فرمالیست می گویند «خلئی باشد که نیاز به پُر کردن دارد» پیدا کاملاً برعکس، تسلیم شدن کامل و مطلق به یک معنا، یک سخت و یک شیوه ی بیان است. پیدا در تکرارهای همیشگی و ازلی اش متون تکراری و شبیه به هم را باز تولید خواهد کرد...اما ناپیدا جهانی است که...