منطقۀ  آسیای مرکزی شامل پنج کشور ازبکستان، قزاقستان، ترکمنستان، قرقیزستان و تاجیکستان است. در برهه ای از تاریخ "آسیای مرکزی" به منطقه ای محدود در ماوراءالنهر اطلاق می شد و در مقطعی دیگر قلب آسیا را از سیبری تا سلسله جبال پامیر و از مغولستان تا رودخانۀ  ولگا را شامل می شده است. از نظر فرهنگی و زبانی تصمیمات به عمل آمده، شکلی مبهم به خود می گیرند: سنن متفاوت ترکیب شده و نفوذهای خارجی به انحای مختلف تاثیرگذارده اند، اما در پی تمامی تفاوت ها چارچوب مشهودی از باورهای مشترک، این منطقه را دربرمی گیرد. بررسی تحولات تاریخی و فرهنگی در هر منطقه ای می تواند زمینۀ  مناسبی برای شناخت و آگاهی نسبت به مردم و جوامع سرزمین هایی تلقی گردد که دارای تمدنی درخشان در روابط اجتماعی بوده اند. سرزمین آسیای مرکزی یا ماوراءالنهر دارای قدمتی طولانی از نظر تاریخی و سابقه ای پرفراز و نشیب از منظر تعاملات فکری و فرهنگی بوده است. حوزۀ  نفوذ فرهنگی و سیاسی ماوراءالنهر، که از مهم ترین مراکز تمدن شرقی است، طبق مستندات تاریخی، از ترکستان یعنی نواحی واقع در بین متصرفان مسلمانان و مناطق تحت حاکمیت چین، که صحرانشینان ترک و مغول آن را مسکون ساخته بودند، تا افغانستان، پاکستان و سین کیانگ چین گسترده بود و حتی گسترۀ  نفوذ فرهنگی آن از این مرزها فراتر رفته است. در کتاب حاضر سیر تحولات تاریخی و فرهنگی در منطقۀ  مذکور بررسی گردیده است.