نویسنده در این کتاب، ضمن مطرح ساختن نظرات برخی از فیلسوفان معاصر درباره ی تفکیک قاطع بین "واقعیت" و "ارزش" این دیدگاه را به چالش می خواند. بر این اساس وی واقعیت و ارزش را در هم تنیده و حتی معرفت را واقعیت ها را مبتنی بر معرفت ارزش ها می داند. به زعم وی: "هر آن چه نیاز یا خواست انسان را برآورده کند یا به برآورده شدن آن کمک کند، ارزش دارد و این یک ارزش واقعی است که بستگی به کیفیت ها، خصلت ها و خصوصیات آن امر بیرونی دارد و به به برداشت ذهنی ما". با توجه به این تعریف میتوان گفت هر آن چه نوع یا فرد انسان حاضر است برای به دست آوردن آن، چیزی را از دست بدهد یا کوشش کند، ارزش دارد. نیازها و خواست ها انواع گوناگون دارند. آن چه نیاز مادی ما را بر طرف می کند، ارزش مادی دارد و آن چه نیاز ذوقی مارا برطرف می کند، ارزش زیباشناختی دارد و آن چه نیاز معرفتی مارا برمی آورد، ارزش معرفتی دارد. به تصریح وی:"این که داوری های ارزشی ما اغلب با بیان احساس یا عاطفه همراهند، دلیل آن نیست که فقط عبارت از احساس یا عاطفه باشند. در کنار بیان هر واقعیتی می توان احساس خود را درباره ی آن نیز بیان کرد یا نکرد و بر خلاف کسانی که می گویند داوری های ارزشی فقط بیان احساس هستند باید گفت درست به عکس، در احساسی ترین بیان ها هم ادعایی درباره ی واقعیت، نهفته است. آن کس که می گوید آه چه زیبا! فقط احساس خود را بیان نکرده، درباره ی واقعیت نیز حکمی کرده است."