از شرح‏های کلاسیک و معتبر نهج‏البلاغه است که در سده هفتم هجری نگارش یافته است. مطالب این جلد شامل شرح و تبیین خطبه‏های 193 تا 293 می‏باشد و بعد از آن تعدادی از نامه‏ها و نگاشته‏های حضرت علی (ع) را توضیح داده است. ویژگی این شرح در ایجاز، اتقان و انسجام و بیان جنبه‏های مختلف هر فراز از کلمات و عبارات متن است. علامه بحرانی بعد از نقل هر خطبه و نامه واژه‏ها را معنا می‏کند، مترادفات الفاظ را می‏آورد و سپس وجوه بلاغی و استعاری فرازها را شرح می‏دهد. در ادامه مضامین و اندیشه‏ها و محتوای خطبه را به شکلی مختصر تحلیل می‏کند. در واقع همه اشارات ادبی، تاریخی و کلامی با ایجاز تمام به هم پیوند می‏یابد.