معرفت یافتن نسبت به خود، جهان پیرامونی و هستی از خصیصه هایی است که هم هدف تفکر علمی بوده و هم در نظام های اسطوره ای به عنوان نقطه ای کانونی دیده می شود. ولی قدرت و شیوه تبیین پدیده های پیرامونی و معرفت ناشی از آن ها در علم و اسطوره متفاوت به نظر می رسد. در سراسر عصر روشنگری تا سده بیستم شاهد ظهور دیدگاه هایی نسبت به تضاد روش علمی با اسطوره ای در شناخت جهان پیرامونی بودیم. فیلسوفان اندیشه های انتقادی رویکردهای گوناگونی را برای تبیین تلاقی، وجود رابطه متقابل و تی «این همانی» علم و اسطوره مطرح کرده اند. نگارنده در این اثر نگاهی به رابطه مغز و اسطوره در جهان پیچیده کنونی داشته است.