بررسی و تحلیل «سیاست خارجی» جمهوری اسلامی ایران از اواخر دهه 1970 است که بر اساس «پیش فرضیه جیمز روزنا» تدوین یافته است. روی کرد روزنا ماهیتی ترکیبی دارد و از یک سو بر نشانه های فردی در رفتار سیاست خارجی تاکید می کند و از سوی دیگر به ساختار سیاسی و نیز مجموعه های بوروکراتیک اصالت می دهد. وی هم چنین ساختار نظام بین الملل را نیز به عنوان یکی از شاخص های تعیین کننده در رفتار سیاسی و سیاست خارجی مورد ملاحظه قرار می دهد. در این نظریه، همان گونه که ساختار نظام بین الملل می تواند بر جهت گیری سیاست خارجی و رفتار سیاسی  واحد های حکومتی تاثیر گذار باشد، شاخص های دیگری همانند نخبگان سیاسی، ساختار بروکراتیک، نظام اجتماعی، احزاب سیاسی و به طور کلی ساختار داخلی حکومت نیز می تواند فرایندهای سیاست خارجی کشورها را تحت تاثیر قرار دهد. نگارنده تلاش نموده تا برای شاخص های داخلی و نقش آن ها در سیاست خارجی کشورها، به ویژه جمهوری اسلامی ایران اصالت قایل شده و آن را به موازات عوامل بین المللی مورد توجه قرار دهد. در این مجموعه از رهیافت های نظری افرادی استفاده می شود که برای ایدئولوژی سیاسی، احزاب، ساختار داخلی، نشانه های هویتی و قواعد حقوقی اصالت قایلند.