در زندگی اجتماعی انسان ها برای رفع نیازهای مادی و معنوی خود ناچار به تعامل با دیگران هستند که آن را تحت عقود یا ایقاعات انجام می دهند و ملزم به اجرای آثار هریک از اعمال حقوقی مذکور هستند. در بعضی از موارد طرفین ممکن است به عللی قصد برهم زدن معامله را داشته باشند که اگر این برهم زدن با تراضی بر سبب انحلال باشد، ولی خود انحلال قهری باشد، در زبان حقوقی نام شرط فاسخ به خود می گیرد. آنچه قانون گذار به عنوان شرط فاسخ پذیرفته نشان از پذیرفتن حاکمیت اراده طرفین و معتبر دانستن آن است. اهمیت این انحلال کمتر از ایجاد خود قرارداد نیست. نگارنده در این اثر پس از توضیح و تبیین شرط فاسخ، به بررسی تطبیقی این موضوع در حقوق ایران و مصر پرداخته است.