دو ویژگی در تئاتر فرسی نهادی است؛ نوجویی و اعتراض. او هر بار دستاوردی تازه در فرم رو می کند، مقوله ای دیگر را زیر ضربه ی اعتراض می گذارد و هرگز مانند یکی دو تن پس از خودآمدگان، اسیر سیاست زدگی یکجانبه، یا «تعهد» شعاری و استقراضی نمی شود. بیان نمایش فرسی دیگرگونه است. زبان بافتی دیگر دارد. اجزای نمایش تنها کمربستگان موضوع نیستند. خود در بیان آن سهم دارند. هیچ حرکت یا دستور صحنه ای تزیینی نیست.