به تصریح نگارنده، مولانا جلال الدین محمد بلخی همواره در سرودن مثنوی موفق نبوده است. اما مثنوی او از حیث معنی و اندیشه و جولان فکر و طرح مباحث والای انسان و عرفان یگانه است. از مشکلات درک مثنوی، حاشیه رفتن های مولانا است که هرچندگاهی لطیف و دل پسند است، اما گاه نیز کارافزاست. او نخست داستانی را شروع می کند و یک یا دو بیت دربارة آن می سراید، آن گاه ده ها بیت دیگر گفته و سپس دوباره به داستان برمی گردد و شاید بتوان گفت داستان را بهانه می سازد برای بیان حقایق و معانی. کتاب حاضر بخش سوم از مجموعة «شرح مثنوی» است. این جنبش پس از سخنی دربارة بهاءالدین ولد ـ پدر مولانا ـ و سلطان ولد، پسر او، به شرح ابیات 1547-2508 مثنوی اختصاص یافته است. فهرست های ده گانه و بخش غلط نامه نیز در ادامه آمده است. وی در این شرح از شرح مثنوی استاد فروزانفر و نیکلس و دیگر استادان سود جسته و آن چه را خود یافته بر آن افزوده است.