تأکید مطالعات فرهنگی بر ناپایداری های مقولات اجتماعی و نیز توجه آن به خرده فرهنگ ها و کیفیت بازنمایانه حیات اجتماعی، پیوند مستقیمی با مطالعه جوانان به   عنوان مقوله و سازه ای اجتماعی و فرهنگی می یابد. مطالعه ماهیت تغییریافته جوانی و نهادها و فضاهای متنوعی که جوانی از طریق آنها به بحث گذاشته می شود، چهارچوب  محوری مطالعات فرهنگی جوانان را تشکیل می دهند. این سنت گفتمان های جوانی را کمابیش متأثر از فضاهای زیست شده آنها در زندگی روزمره (مدرسه، خانواده، خیابان و فضاهای تفریحی) می داند که به قول دوسرتو با استفاده از تاکتیک های خاص خود سعی در تأمین نیازهای وجودی و هویتی و گاه ایستادگی در برابر استراتژی های اعمال شده برای مدیریت رفتارهای آنان در حوزه عمومی می کنند؛ البته نوع کاربری و نگرش به این فضاها، صرفاً به دوره زندگی محدود نمانده و هویت ها و موقعیت های جنسیتی، طبقاتی و دینی دیگر جوانان، صورت های متنوعی بدان می بخشند.