قهوه­ی غلیظ درون دو فنجان لب طلایی کوچک، با آن تکه­های نیم سوخته و تلخ کاسنی عربی، رو به سردی گذارده است. ما کم و بیش ساکت و آرام نشسته­ایم. هردو غرق در افکار خویش و بی­کار به صفحه­ی تلویزیون نزدیک­مان که صدای آن خاموش است زل زد­ه­ایم... .