بررسی پیوندهای معنوی میان «کربلا» و مساله «ظهور» امام مهدی(ع) است. در این نوشتار بر این مساله تاکید شده است که اگر فرهنگ عاشورا تقویت شده و شور حسینی و اقامه عزای امام حسین(ع) و پیام عاشورا زنده بماند می توان به ظهور عافیت مندانه «امام مهدی» امید بیشتری داشت زیرا دو فرهنگ عاشورا و ظهور پیوندی عمیق و ناگسستنی با یکدیگر دارند. نویسنده ظهور را پایان غم شیعه دانسته و یکی از تکالیف مهم در عصر غیبت را زنده نگه داشتن نام و پیام عاشورا عنوان کرده و کربلا را معبری به سوی ظهور معرفی نموده است. وی بر زیارت امام حسین و سایر ائمه تاکید کرده و معتقد است که خون حسین ضامن فرج بوده و هر کس ندای یا حسین بر لب دارد برای او فرج حاصل می شود. وی روایاتی درباره ظهور ذکر کرده و ارتباط عاشورا و قیام امام حسین با قیام امام مهدی را از لابه لای این روایات استخراج کرده است.