کتاب حاضر دربارة تاریخ دانش ریاضیات در ایران باستان نوشته شده است. از این رو ابتدا طبقه بندی علوم در کتب و نظرگاه اندیشمندان مختلف همچون: «احصاءالعلوم» نوشتة «فارابی»، «دره التاج لعزه الرباج» نوشتة «قطب الدین شیرازی» و... ارائه و پس از تعریف علم ریاضیات، تاریخچة آن آورده شده است. آن گاه سیر تاریخ علم ریاضیات در دوره های مختلف همچون: هخامنشی، ساسانی و... بررسی و فواید و اهمیت پرداختن به آن تبیین گردیده است. در ادامه ضمن پرداختن به پیشینة این علم بعد از ظهور اسلام، شکل گیری علم هندسه، مقیاس ها، آیین مهندسی، لگاریتم و... در ایران شرح داده شده است. در پایان نیز ضمن پرداختن به مسائل کلاسیک ریاضی قدیم، دو ریاضی دان ایرانی یعنی «محمد بن محمد بن یحیی بن اسماعیل بن عباس» معروف به «ابوالوفای بوزجانی» (سدة چهارم) و «خیام نیشابوری» معرفی شده اند.