قوم "لک"، یکی از اقوام غرب ایران، عمدتا در استان لرستان، کرمانشاه و ایلام ساکن هستند. زبان لکی از نظر ساختاری با زمان "اورامی"، که یکی از زبان های زیرمجموعۀ  زبان کردی است، اشتراکات و پیوستگی های فراوان دارد و بسیاری از شاعران و ادیبان لک زبان غالبا از گویش اورامی، که زیبا و خوش آهنگ است، برای سرودن شعر و ترانه استفاده کرده اند. این گویش و رویکرد از زمان های بسیار دور نیز وجود داشته، به طوری که از این رهگذر نوعی آواز و ترانه قدیمی به نام "هوره" پدید آمده است. هوره نوعی آواز است که بدون همراهی ساز و تنها با گرداندن صدا در گلو و در دستگاه ماهور اجرا می شود و طی آن ابیات و اشعاری که به این منظور سروده یا انتخاب شده اند، خوانده می شود. این نوع ترانه و آواز در ابتدا در ستایش پروردگار و "اهورامزدا" اجرا می شد؛ اما بعدها به موضوعاتی از قبیل عشق، حماسه، طبیعت، سرخوشی، اندوه و مویه نیز اختصاص یافت. مویه یکی از وجوه چندگانۀ  هوره است که در هنگام سوگواری، ماتم، عزا و در غم از دست دادن عزیزان سر داده می شود. نوع معیشت و نحوۀ  زندگانی قوم لک، که همه جا با سختی و مقابله با دشواری های گوناگون پیرامون همراه بود، وابستگی شدید و تنگاتنگ افراد ایل و طایفه نسبت به یک دیگر را باعث می گردید، بنابراین از دست دادن عزیزان سخت و طاقت فرسا و ناگوار می نمود. در این هنگام آن ها به شیوۀ  مرسوم و با استفاده از سروده ها و ابیاتی چند، مویه سرمی دادند و اندوه و بی تابی خود را ابراز می داشتند. از آن جایی که این وابستگی و هم گرایی قوم لک هنوز هم وجود دارد، مویه کردن در مراسم عزا هم چنان در میان آن ها رایج است. در کتاب حاضر تعدادی از بهترین مویه های لکی با راهنمایی متخصصان امر از جمله شاعر سرشناس لک "حجت الله مهدوی" به همراه آوانگاری آن ها گردآوری، شرح و توضیح داده شده است. موضوع این مویه ها عبارت اند از: حماسه ، وصف، سوگ، و اندوه.