فروغ را سلام
این از همان اوان کودکی من بود با پوستم و قلبم که همیشه وسعتش در عمق بود غیبت را در حضور ببینم.من غایب بودم و اکنون نیز هستم.از چشمان سیاه که در تاریکی بهار رطوبت های الکل در تاریکی بی شناخت من باز سیاه بود.دستم آن قدر صداقت داشت که به روی چشمان و خوابم،مادر،اختر،و تو را فروغ ببینم.ولی جواب نبود،خیلی کودکانه در اندیشه ی گسستن بودم.ولی یک حجم خیلی قوی که برایم شناخته نیست و مرا بر زمین مهار میکند که باز با آمدن خورشید در روبه رو،در خیابان،کوچه،بازار،اتاق و اکنون در آسایش گاه و میدان سرباز خانه پیوندم را مصلوب نکنم.