کافی است انکار کنی. کسی قرار نیست محاکمه شود. اما گاهی که استخوان هات از درد روزمرگی و تفکرات حاشیه ای تیر کشید، باز کردن شیارهای زخمی و دمل چرکین روح، حتی انزوا را برایت ترسناک می کند، و چیزی که از آن فرار می کنی جز زبانی نیست که با آن می اندیشی یا تصور می کنی، و همین ادبیاتی است که یا همه چیز است یا هیچ چیز.
بوی خوش تاریکی حکایت زندگی پنهان اجنه و دیوان نیست، بلکه روایت زندگی درونی فرد است روان پریش که فرافکنی های ذهن بیمار او آرکی تایپ های (زوایای ناخودآگاه) جمعی قومش را بر ملا می کند.
نویسنده در قالب رمانی متفاوت، و با نگاه و زبانی خاص خود، دنیایی پیش روی ما می گشاید پر از رمز و راز.