اثر حاضر، پژوهشی است که به جریان های حاشیه ای شعر معاصر، بعد از نیما می پردازد. منظور از جریان های حاشیه ای، جریان هایی است که در زمان خود جدی گرفته نشده اند و در میان شاهراه های ادبیات معاصر، از اقبال آن چنانی برخوردار نبوده اند. اما بانیان این جریان ها تاثیر درخور توجهی بر جهت دهی به شعر و نقد ادبی روز داشته اند و بسیاری از آنها بسترساز نوآوری و پیشگام جنبش های خلاقانة بعدی گشته اند. نگارنده در این پژوهش به تحلیل تئوری ها و ساختار پیشنهادی، فاصلة تئوری و شعر فعالان این جریان ها می پردازد و همین طور نوع نگاه و نقدی را که به واسطة تاثیر جریان های مذکور، در ادبیات معاصر رواج یافته است، بررسی می کند.