وقتی کسی سودایی و شوریده،اندوهگین و تنها دریا را رو به روی خود تماشا می کند و یا منظره ای در نظرش شگفت می آید،همیشه فکرهایی حقیقی از این قبیل که زندگی می کند و خواهد مرد،به طور نامحسوس با غم و اندوهش درمی آمیزد و به خاطر واکنش های عصبی همان وقت مدادی به دست می گیرد،برایش تفاوتی ندارد روی هر چه باشد سعی می کند نامش را بنویسد.