شیخ بهایی، دانشمند معروف و ریاضیدان بنام عهد شاه عباس اول در سال 953 هجری در بعلبک متولد شد. اصل وی از جبل عامل بود. سپس به ایران سفر کرد و در دربار شاه عباس قدر و منزلت بسیار یافت. وی تالیفاتی به فارسی و عربی بالغ بر 88 عنوان کتاب و رساله دارد. عمر پربرکت وی به سال 1031 در اصفهان به پایان رسید و در مشهد مقدس به خاک سپرده شد. شهرت شیخ بهایی، صرف نظر از علوم دیگر در ریاضیات است. وی در ریاضیات، پرورش یافته مکتب استادانی چون ملاعبدالله بن حسین یزدی و از آن مهم تر محمدباقر یزدی می باشد. شیخ بهایی از معدود فقیهان دورة صفویه است که اندیشة سیاسی اش در پرتو زندگی سیاسی او از حیث تاثیرپذیری از شرایط و اوضاع زمانه قابل تحلیل است. نخستین مجلد از مجموعة حاضر دربرگیرندة 13 مقالة عرضه شده در کنگرة بزرگداشت شیخ بهایی (1387: مشهد) است. نخستین مقاله به زندگی علمی و سیاسی شیخ بهایی و آخرین مقاله به بررسی جنبه های ادبی طنزپردازی در آثار ادبی شیخ بهایی اختصاص یافته است.