بهار سال 1988، تقریباً هرکسی را که می شناسم، به طور جدی در فکر رفتن هرچه سریع تر و محتاطانه تر است. هیچ مهمانی ای نیست که در آن این موضوع پیش نیاید. از آن هایی که توانسته اند بروند، یا آن ها که دارند می روند، صحبت می شود. دوتا از دوستانم می خواهند با مردهای اهل برلین غربی ازدواج کنند که بتوانند بروند، دیگران منتظر تولد هفتادسالگی مادربزرگ شان هستند که بخت خود را بیازمایند. کسانی هم هستند که به استخدام دائم جمهوری فدرال برلین شرقی درمی آیند تا بتوانند یواشکی خودشان را به برلین غربی برسانند.از مرگ آلمان شرقی مدت ها گذشته، اما در میان خانواده ی من هنوز زنده است. مانند روحی است که نمی تواند آرامش بیاید. حالا، که سرانجام همه چیز تمام شده، امیدوار بودیم دوران جدید، زخم های کهنه را درمان کند، اما...