دیگر من مانده بودم در برهوتی از بی نوایی و بی آوایی که از هیچ گوشه ای صدای موسیقی به گوشم نمی رسید، نه از رادیو، نه از تلویزیون. همه ی کافه ها و کاباره ها تعطیل شده بودند و سالن ها و تالار های کنسرت بسته و در سکوت مانده بودند. در لاله زار تئاتر پارس و تئاتر دهقان رو به ویرانی بودند و جامعه ی باربرد به صورت پاساژ ابوالفضل در آمده بود که در آن تلفن و لامپ و پریز برق می فروختند. حتا فروشگاه هایی که هر آهنگی در آن ها پیدا می شد چیزهای دیگری شده بودند، مثل فروشگاه های زیبای بتهوون که زمانی هم جدیدترین اجراهای موسیقی کلاسیک را داشت و هم آهنگ های تازه ی گروه های پاپ را، هم صفحات آوازخوان ها ونوازندگان موسیقی سنتی را داشت، هم ترانه های روز و تصنیف های لاله زاری و کوچه بازی را، و حالا جایی شده بود که در آن فقط می شد چلو کباب خورد.