برای مبارزه با معضل آلودگی محیط شهر دو راه اساسی وجود دارد؛ اول کم کردن آلودگی تأسیسات صنعتی به ویژه تسویه نمودن گازها و بخارات سمی ناشی از آن ها و دوم گسترش فضای سبز به عنوان عوامل افزاینده اکسیژن هوا، کاهنده گازهای سمی، متعادل کننده درجه حرارت شهر، پاکسازی هوا و در نهایت جلوگیری از نفوذ طوفان های گرد و غبار به شهر. لذا به منظور استفاده بهینه و بهره برداری بیشتر از منابع و اراضی، نخستین گام در مسیر گسترش فضای سبز، شناسایی خاک منطقه و محدودیت های آن است. در این راستا در کتاب حاضر به منظور توسعه بهینه کمربند سبز شمال غرب اهواز و شناسائی محدودیت های فیزیکی و شیمیایی خاک این منطقه، اقدام به نمونه برداری از خاک های منطقه به روش نمونه برداری زیگزاگی شده است. آزمایشات بر روی این نمونه ها نشان داده که بیشترین عامل شیمیایی محدودکننده در خاک، شوری و مقدار سدیم است. در انتهای کتاب پیشنهاداتی جهت رفع معضلات و استفاده مفید و بهینه از این خاک ارائه شده است.